παραπατρικός

-ή, -ό

φρ. «παραπατρική ειδογένεση»

βιολ. ειδογένεση στην οποία ο αρχικός διαχωρισμός και η διαφοροποίηση τών αποκλινόντων πληθυσμών γίνεται πλέον χωριστά, πλήρης όμως αναπαραγωγική απομόνωση επιτυγχάνεται μόνον μετά τον σαφή καθορισμό τής περιοχής κάθε πληθυσμού.